Soms loopt het leven net even anders als dat wij willen verwachten.

Vorig jaar een droom kwam uit, de meiden hadden een geweldige IJslandse pony gevonden op het internet, na veel mailen en een telefoongesprek en een bezoek van Marco bij de baby pony hebben wij besloten om deze te kopen. Helaas heeft ze voor een tweede keer koliek gekregen en ziet de verkoper af van verdere verkoop op dit moment. Tranen rolde over mijn wangen, arm beestje en wat ben ik ook blij dat het niet op transport gebeurde of hier. Een dubbel gevoel en een onderbuikgevoel die zegt Laat het gaan….. alles komt of gaat op een moment dat het zo moet zijn.

Het weer is anders dan andere jaren dat wij hier wonen, onder de dunne laag sneeuw zit een dik pak ijs, soms kan je schaatsen hier over de weg en leren wij wandelen als pinguïns. Het zit namelijk zo je doet je voeten iets uit elkaar met je tenen naar buiten. Je gewicht breng je iets naar voren en je knieën buig je iets naar buiten dan loop je met hele hele kleine pasjes schuivend als een pinguïn en ben je verzekerd dat je niet onder uit gaat. Veel oude mensen doen het hier in het noorden, ze hebben dan ook speciale schoenen aan met spikes. Het is een heel speciaal gezicht helemaal als je er op gaat letten! En weet je wat nu zo grappig is. Wij roepen nu ook op glad ijs; lopen als een pinguïn!

De winter is duidelijk anders, al is bij ons alles gelukkig wel wit! Voor de paarden is het nu te gevaarlijk in de grote wei en blijven ze bij de stal en in de vlakke kleine paddock. Vandaag hebben wij een vrachtwagen zand besteld om paden te maken, zodat mens en dier hier veilig kunnen wandelen.

De natuur is duidelijk met de boodschap!!!

Het klimaat verandert, kijk niet te veel propaganda hierover…. Begin bij jezelf. Wees bewust van wat je eet en leeft. Wij leven niet met de natuur, wij zijn een onderdeel ervan die zijn plaats hierin duidelijk niet verstaat. Sinds wij hier wonen worden wij ons daarvan ook steeds meer bewust, ook al dacht ik eerder echt wel groen te zijn…. niet dus. Bewust duurzaam groen denken zijn doelen in ons bedrijf. De boodschap doorgeven aan onze kinderen, om aan het milieu te denken.

Alle kleine beetjes vormen samen een groot geheel, wees bewust in hoe je leeft.

Twee dagen oprij hebben wij veel noorderlicht gehad en heeft Marco daar prachtige foto’s van gemaakt. Het blijft zo bijzonder alsof de hemel spreekt, en helemaal met een hemel vol met duizenden glinsterend sterren. Stilstaand met de wind door de haren, de winterlaarzen in de sneeuw op moeder aarde. Kijk ik naar boven en roep ik wauw!! Dank jullie wel dat wij hier met ons gezin mogen leven wat ongelooflijk bijzonder het verschijnsel noorderlicht en duizenden sterren..

Zondag nacht ik ben klaar wakker, de adrenaline stroomt met een hoge snelheid door mijn lichaam. Zittend op een ziekenhuisbed met de i- pad op mijn schoot begin ik te schrijven…

Zachtjes tikt de secondewijzer verder, het is muisstil, op geluid van het infuus na. Daar lig je dan kleine eigenwijze meid Yara onze jongste dochter. Een hand in roze verband met een aansluiting op het infuus en een hartslag meter. In een diepe slaap moe van alle indrukken van vandaag.

Vorige week, begon de week met een nieuw werkend schema, maandag ochtend schoonmaken op school, in de middag vergadering met alle modersmålslärare. Dinsdagochtend schoonmaken op School en in de middag Nederlandse les geven op twee Scholen. Woensdag ochtend schoonmaken op school en in de middag op twee scholen Nederlandse les geven. Donderdag vrij, besteed ik volledig aan mijn opleiding en op vrijdag middag heb ik grote schoonmaak op school. Lekker bezig vol energie en een doel om Nederlandse kinderen, de Nederlandse taal te spreken en spelenderwijs op hele verschillende niveaus Nederlands te schrijven. Donderdag een computer gekregen, dus nu kan ik ook meer werkjes uitprinten en digitaal alles opstarten.

Donderdag ochtend, Marco heeft een interview met een lokaal tijdschrift Sollefteå bladet over zijn werkzaamheden met de Drone. Echter zitten wij niet stil en staan wij te popelen om de nieuwe tent op te zetten. Zo gezegd zo gedaan, eind van de middag stond hij! Zo stoer groen iets kleiner als de andere tent echter voor de winter beter warm te houden. Kan niet wachten met proef slapen bij een knisperend vuur. Van het weekend spreken wij af.

Vrijdag ochtend, een ochtend in het huishouden, wassen poetsen, opruimen, met een vriendin koffie drinken. Deze ochtend belde de juf van Yara; “ Yara voelt zich niet lekker en wil graag opgehaald worden. Oké zeg ik, Marco is net wat bouwmateriaal halen en haalt haar op de terug weg op. Zo gezegd zo gedaan. Yara kwam stil thuis en dook op de bank. Eerlijk ik snapte er niks van en wist ook niet of ik het wel heel serieus moest nemen. Ze was namelijk vanmorgen hyper hyper actief en erg op oorlogspad. Echter met kids je weet het nooit, soms moet je even iets zo laten om later een conclusie te maken. Vrijdag zijn ze vaak ook moe van de week en is het vaak even bijtanken in het weekend.

De avond komt en ze ligt echt ziek op haar matrasje in de woonkamer, stil, misselijk, niet Yara geen eten of drinken niks. Marco en ik besluiten onze tipi tent avontuur uit te stellen en bij Yara te blijven. Sterre had wat verzonnen als een echte tiener wil ze haar haar kleuren, oké zeg ik dan zolang het geen zwart of een van de kleuren van de regenboog is vind Ik het goed. Ze kiest voor blond. Samen met haar beste vriendin moest mamma haar haar verven. Daar sta je dan tussen de tieners lange donkerblonde haren glijden door mijn vingers, de crème kleuring bleekt bijna direct het haar, doodeng om het te dicht op haar hoofdhuid te smeren, de lucht is zo chemisch dat ik bijna het noorderlicht in de badkamer kan zien.(dit is zo tegen mijn principes, natuurlijk ben je mooi genoeg heb ik vaak tegen haar gezegd) echter ik wil ook niet z’n mamma zijn waarbij de kids alleen maar worteltjes eten en in een groene omgeving in een groen regime moeten lopen. Zelf ben je ook jong geweest. Pappa is druk met de renovatie van de keuken mamma zit tussen de tieners en zorgt voor eigenwijze Yara, die ook haar aandacht wil. Het is een avond van chaos en samen zijn ieder op zijn of haar manier.

De volgende ochtend was ze nog niet fit, het leek iets beter te gaan, echter bleef ze klagen over pijn in haar buik ze ligt de hele dag op haar matrasje in de woonkamer, samen met Kate de hond. Die tevens dient als warme kruik op haar buik. Yara eet twee appels op de hele dag en drinkt wat water, mamma is veel bij haar en pappa is de Landrover Discovery nordic proef aan het maken met de buurman. Ik besluit de nieuwe houten lijsten in de keuken wit te verven en doe daar ongeveer de hele dag over. In de avond eten wij samen, Yara niet echter ze zit er wel gezellig bij. En met Sterre moeten wij lachen, mamma was te voorzichtig met kleuren, wat resulteerde in een soort van tijgerlook in haar haar. Oké oké mamma verft het morgen nog een keer…..

Zondag ochtend, Yara had goed geslapen en in de ochtend zag ze er wit en slecht uit, mijn mamma buik zei dit is niet goed, serieus neem actie! En zo had ik vroeg in de ochtend een zuster aan de telefoon. Advies van haar; kom om tien uur naar het zieken huis dan gaat de acuut afdeling open en kan ze onderzocht worden door een dokter. Marco gaat ook mee, want de toppen van de bomen zijn wit en hij wil nog drie foto’s maken daarvan voor de gemeente. Iedereen aangekleed, kotszakjes mee, bidon water op weg naar Sollefteå. Sterre houd zondag en doet niks, beetje met oma bellen, spelletjes spelen en voor de beesten zorgen. Yara zit stil achterin, met dertig minuten zijn wij in Sollefteå, bij het ziekenhuis moesten Yara en ik eerst lang wachten, uiteindelijk inschrijven en klacht bespreken en dan weer wachten. Ze gaat ondertussen twee keer naar het toilet en lurkt af en toe aan haar bidon met water.

Na een uur komt een kleine jonge arts ons ophalen, hij loopt cool en zegt weinig. Yara laat duidelijk merken dat het drukken op haar buik veel pijn geeft. Hij verdwijnt snel en er komt een zuster een bloedproef afnemen met een prikje in haar vinger en wij krijgen een plasbekertje mee. Yara zo lief als ze is plast daar een mooi bodempje in en klaar zijn wij met de proeven. Na weer een uur wachten kregen wij de uitslag van deze kleine jonge arts, en sprak met weinig woorden. Niks bijzonders, als het morgen nog zo is kom je hier terug. Oké, en vraag verder, om vervolgens eigenlijk weer met een ziek kind naar huis te gaan. Marco en ik doen nog even wat boodschappen bij de ICA supermarkt en zouden in de middag gaan grillen met vrienden bij ons thuis. Terwijl ik bij de haarkleuring voor Sterre kijk belt de arts mij op, kort de waardes zijn toch bijzonder wij willen een nieuwe bloed proef. Oké zeg ik wij komen er zo weer aan, onder in mijn buik voelde dit goed meer onderzoek er is wat met onze eigenwijze Yara. Na ongeveer de rest van de middag doorgebracht te hebben met wachten, kregen wij het nieuws dat ze misschien iets uitgedroogd was en aan het infuus moest. Een jonge zuster met stoere tatoeage op haar armen en haar gezicht als een Barbie pop moest een infuus naald bij Yara aanbrengen. Na een klein bloedbad een kromme naald en nog geen bloed verbinding, zei ik wel heel direct, het is beter als iemand anders dit doet. Met dezelfde gedachte nam zij wijselijk hetzelfde besluit. Arme Yara, zoveel geprikt en nog geen infuus erin! Ze houd het huilen tegen en laat het even later gelukkig ook gaan. Je bent echt zo dapper vertelde ik. Even later kwam een lieve natuurlijkere zuster met twee warme handschoenen met water. Samen spelen ze daarmee om de handen van Yara op te warmen. Zonder veel probleem legt ze netjes en rustig een infuus aan op Yara haar hand. Wij verhuizen even later van de behandelkamer naar een gedeelde kamer. De zuster sluit samen met een broeder alles aan en komt even later met een aantal cadeautjes aan. Yara kiest een knuffel muisje. Twee en half uur spelen wij met een handschoen met water en de muis en rusten wij beiden wat uit. Opeens is daar een andere dokter met een schrijfblok en noteert alles keurig, zij is de kinderarts en verteld dat Yara een te laag suikergehalte heeft in het bloed. Na dit infuus krijgt ze weer testen en waarschijnlijk blijven wij een nachtje slapen hier. De testen na het infuus waren niet goed, een nog lagere suikergehalte. Wij verhuizen naar de intensive care om daar de nacht door te brengen, omdat de kinderafdeling dicht zit. Ze moet direct aan een glucose infuus en moet wat eten. Marco blijft bij haar en ik besluit even naar huis te gaan, een tiener haar haar te verven, tijgerprint was geen succes zei ze. En de beesten verzorgen en vooral ook mijzelf even voeren. De hele dag op drie koppen koffie is ook niet echt goed voor je gestel. Na alles succes vol afgerond te hebben thuis en de tas ingepakt te hebben met kleding vertrek ik weer naar het ziekenhuis om daar te overnachten. Voor het ziekenhuis moeten wij 30 minuten rijden.

De testen na de glucose infuus waren positief yeeeeehh!!

Voor de nacht krijgt ze een infuus met zout en water, en ligt ze aan de hartslag meter. Morgen meer testen. Nu slapen.

Vanmorgen om kwart voor zes, mamma goedemorgen knijpend met mijn ogen die het zeer zwaar hebben om omhoog te gaan ligt daar een opgewekte Yara. Ja ze heeft goed geslapen en moet naar de toilet. Wij drukken op de signaal knop en er komt een zuster die haar afkoppelt van het infuus. Mamma ik wil op jouw bed liggen, prima zeg ik probeer nog even te slapen! Even later liggen wij samen toch nog iets weg te doezelen. Precies om zeven uur komt er een delegatie binnen boem TL-lampen aan en wakker ben je in één klap! Ze prikken Yara opnieuw in haar arm en vullen buisjes bloed. Even later komt er een grote verhuizing naar de kinder-afdeling, alle spullen worden verdeeld onder het personeel en iets verderop in de gang is een kinderafdeling. Een ruime kamer met leuke stickers. Zegt Yara; mam kijk het is net als bij oma een televisie recht tegenover het bed. Ik lig in een deuk wat een heerlijk kind is het toch. Wij kijken wat televisie en er komt een zuster om met Yara te spelen. Daarna komt de kinder dokter, en is blij dat het een stuk beter gaat. Bloedwaarden zijn beter, en ze willen haar vandaag onder controle houden. Er komt ook een echo van haar buik. Nadat deze goed was uitgevoerd en geen bijzonderheden waren te zien, mochten wij na de lunch naar huis. Geen verdere onderzoeken niks…. ik blijf het bijzonder vinden. Ze staat wel op een lijst dat wij direct geholpen worden als ze weer pijn in haar buik heeft.

De volgende dag gaat ze springend naar school vol van haar avontuur, echter vandaag is ze iets eerder naar huis gegaan omdat ze pijn in haar buik had en niet zo fit was.

Zo gaat de weg van het leven over bergen en dalen over snelwegen en toeristische routes….. wij volgen en zien waar het langs gaat…

Hoop volgende week de ervaring in de nieuwe tipi tent te delen met jullie….

24 januari eerst feest Sterre is jarig hiep hiep hoera!!!!! ( zing dit nooooooit tegen een Zweed! Vervang hoera in hurra wat je zingt met een Viking stem. Hoer (a) betekend wat anders;-)

Zaterdag geef je een groot disco feest in Botaton, het theater gebouw in ons dorp. Lieverd je bent een heerlijke tiener met prachtig blond Rapunzel haar!

Liefs Nicole